Everybody loves a winner

MASAYA ang naging pagtanggap ng mga Pinoy sa panalo ni Manny Pacquiao laban kay Brandon Rios noong Linggo. Marami na naman ang umiidolo at humahanga sa kanya. Sa mga social networking sites, nang sumilip ako ay napakarami ng hashtag na “#Proud to be Pinoy.”

Hindi nakapagtataka. Everybody loves a winner.

At isa ito sa mga mali sa ating kultura...

 Sa nakaraang dalawang talo ni Manny—kay Timothy Bradley at sa makabiyak-pangang knockout kay Juan Manuel Marquez (not related to our editor-in-chief Danny “Bambo” Marquez)—ay wala halos sumalubong sa kanya sa airport. Kumalat din sa internet ang mga larawan niyang walang malay at nakahalik sa canvass at ginawang katatawanan. Ang karamihan sa mga manipulated photos na ito ay mga Pinoy rin naman ang gumawa. Hindi gaya kapag nanalo siya tulad ngayon na para siyang Sto. Niñong gala na isa’t isa ay gusto siyang mahipo at mahawahan ng grasya.

Ganoon tayo kadaling makalimot. Samantala, bago ang dalawang sunod na pagkatalo niyang iyon ay lagi nating inia-identify kay Manny ang ating pagiging Pilipino.

Hindi lang naman sa Pambansang Kamao nangyayari ang ganitong sitwasyon. Kahit sa atin, naranasan nating mahalin ng ating mga kamag-anak at kaibigan sa panahong may negosyo o magandang trabaho tayo. Pero once na mabangkarote o kaya’y matanggal sa trabaho, karamihan sa mga taong malalapit sa atin ay iniiwasan na tayo na parang isang ketongin.

Isang kaibigan ko ang nagkuwento sa akin na noong nagtatrabaho pa siya bilang OFW sa South Korea ay napakarami niyang kamag-anak at kaibigan. Marami rin sa mga ito ang nakautang sa kanya. Palibhasa’y binata pa siya noon, sige lang siya sa paglalabas ng pera. Mabangung-mabango raw ang pangalan niya sa kanilang lugar. Kung kakandidato nga raw siya ay tiyak na talo ang kanilang incumbent barangay chairman.

Nang matapos ang kanyang kontrata ay nanghinayang siya sa pambayad sa tiket pauwi rito sa atin. Nagkataon pang may dati siyang kasamahan doon na nag-alok sa kanya na magtrabaho sila nang walang kontrata (dahil expired na ang kanilang working visa) sa kilala nitong employer. Medyo mababa nga lang ang suweldo. Pumayag siya.

Iyon nga lang, after six months ay nahuli sila ng mga awtoridad at ipinatapon dito sa Pilipinas. At na-block list pa siya sa South Korea.

Sinubukan niyang mag-apply sa ibang bansa pero tila naubusan na siya ng suwerte. Hindi na siya nakaalis.

Ang siste, may mga kaibigan siyang nagkalat ng tsismis na nanggahasa raw siya ng batang babaing South Korean kaya napalayas sa nasabing bansa. May iba namang ang sinasabi ay nagtulak siya roon ng droga. Napabalita rin na nagnakaw siya. At karamihan sa mga nagkakalat na ito ng maling balita tungkol sa kanya ay napautang niya noon.

Nang magsimula siyang maningil ng pautang ay wala ni isang nagbayad. Meron pang nanisi sa kanya na dapat ay naging mabait siya sa South Korea para hindi siya nawalan ng trabaho. Isa naman ang nagsabing nagpapanggap lang siyang walang pera pero tiyak daw na marami siyang nakatago sa bangko na kinita niya sa drug deal.

Ang tindi, ano po?

Ang ginawa ng aking kaibigan, ibinili niya ng traysikel ang nalalabing pera at iyon ang ginamit para kumita. Sa isip-isip niya, once na ngitian siyang muli ng suwerte, never again na magiging mapagbigay siya.

Ang ganitong sitwasyon ay malinaw na naisalarawan sa 1996 movie ni Tom Cruise na “Jerry Maguire.” Kung may time kayong panoorin, maganda ang pelikulang ito at makaka-relate kayo sa mga karakter. Bagay na bagay rin ang tagline nito na “Everybody loves him... everybody disappeared.”

May pagkakaiba si Manny at ang aking kaibigan. Hindi siya nagtampo sa mga Pinoy kahit nag-disappear na tayo nang akala natin ay laos na siya. Inialay pa niya ang panalo sa mga kababayan nating nasalanta ni Yolanda. At dahil diyan, lalo natin siyang dapat hangaan—kahit hindi na mahalin—dahil hindi naman tayo marunong magmahal ng ating mga national pride through thick and thin.