Matagal na akong naghahanap sa mga naging kaklase ko noong
college sa kursong Petroleum Refinery Maintenance Technician. Special course
iyon, (scholarship program) at walo lang kaming magkaklase. Monday, Tuesday and
Saturday ay nasa school kami. Wednesday to Friday ay trabaho na sa Caltex
Refinery. I guess ako ang pinakabata—at pinakapayat.
Twenty five years after our graduation ay wala na akong
naging balita sa kanila. Hindi na rin kami nagkita-kita. Wala ring na-absorbed
sa amin sa Caltex dahil nag-freeze hiring.
Kahit sa net ay wala akong makita. Imposible namang hindi
sila marunong mag-computer dahil long before the first PC came into the
Philippines, nagde-design na kami ng circuit board, and we can even
troubleshoot the most sophisticated process instruments made by Texas and
Toshiba.
Naalala ko na ‘yung isa kong kaklase ay may kapatid na
dalaga noon na nag-cum laude sa isang college sa Batangas, and I met her
personally back then. I searched for her name and eureka, may FB siya. Good
thing na kahit married na siya, ginagamit pa rin niya ang maiden name niya.
Nagpakilala akong classmate ng kapatid niya. Buti naman at
sumagot. Her brother daw is taking care of their sick mom who’s suffering from
cancer. Hindi siya sumagot nang itanong ko kung ilan na ang anak ni Classmate.
Sa mga kaklase ko ay siya ang pinaka-close ko noon. Ang alam
ko’y nag-pursue siya ng engineering though di ko alam kung natapos niya.
Guwapo siya at kung sa panahon ngayon ay kahawig ni Joross
Gamboa. Sa FB ng utol niya ay nakakita ako ng isang picture na naka-tag siya.
Hindi ko halos siya makilala dahil sobrang naging mama ang hitsura at umitim
nang todo.
Ibinigay ko sa sister niya ang number ko para tawagan ako o
mag-text. Still waiting for him to get in touch.
Sa picture, ang
classmate ko ‘yung nasa left na naka-white at tumatagay. Back in college, hindi
siya bumabarik. Looks like he’s having a good time. Ang ale marahil ang nanay
niya na inaalagaan niya ngayon.
Sana may makita pa akong iba kong kaklase.
No comments:
Post a Comment