NAALALA ko, noong nasa kolehiyo pa ako, second sem ng second year sa English subject nang magsimulang turuan kaming gumawa ng application letter. Nakakatuwa dahil para bagang inihahanda ka na pag talagang maghahanap ka na ng trabaho after graduation. Iyon din ang panahon na naging curious ako sa pagbabasa ng mga classified ads sa diyaryo para maghanap ng job vacancies.
Bahagi ng aming subject, at bilang final exam na rin, ay ang paggawa ng application letter na ipadadala namin sa kumpanya na aming napili. Biro pa ng aming instructor, kung sino ang makatanggap ng reply ay mataas ang grades.
Ang problema ko noon ay pagdating sa work experience dahil wala pa naman akong masyadong karanasan sa pagtatrabaho. Kaya matiyaga akong naghanap sa diyaryo ng trabahong babagay ang kuwalipikasyon ko na isang graduating student ng technical course.
Ang natatandaan ko, ang kumpanyang inaplayan ko ay Noah’s Ark Sugar Refinery na nasa Mandaluyong City. Nangangailangan sila ng office personnel. Tutal ‘kako ay para lang naman sa requirement sa subject, baka puwede na. Matapos ma-approve ng aming instructor ang aking letter of application, ipinamakinilya ko iyon sa isang professional typist na may puwesto sa palengke (wala pa noong computer), diretso ako sa post office at inihulog ang sulat.
After three weeks ay nakatanggap ako ng reply! Medyo mabilis na iyon considering na noong ‘80s ay napakabagal ng sistema sa post office (hanggang ngayon naman). Excited akong buksan ang sagot, hindi dahil baka natanggap ako, kundi ang thought na ang application letter ko pa lang ang may dumating na sagot sa aming magkakaklase at nakatitiyak na ako ng mataas na grades.
Hindi ako nagkamali. Hindi ako tinanggap sa trabaho at sinabing puno na ang vacancy pero ilalagay nila sa kanilang record ang aking application letter “for future reference” sakaling mangailangan uli sila. Okey lang naman sa akin dahil noong time na iyon, bagaman at kailangan kong magtrabaho ay priority kong sa Batangas mag-work at hindi sa ibang lugar.
Ipinakita ko sa aming instructor ang reply at natuwa naman siya sabay lagay ng mataas na grade sa tapat ng pangalan ko. Sa pagkaalam ko, kahit hindi ako natanggap ay ako lang sa aming magkakaklase ang dinatnan ng reply.
Nang maka-graduate ako ay kabi-kabila ang pinadalhan ko ng application letter. Most of the time ay natatawag ako for interview pero hindi ako ma-in. Karaniwang problema ko noon ay ang aking built dahil ako’y payat na payat. Iniisip siguro ng recruitment officer na baka sa halip na mapakinabangan nila ako, sila pa ang magastusan sa pagpapaospital sa akin.
Dinatnan ako ng letter of reply mula sa Arnel Plastic Company na nasa Pasig City. Matapos akong ma-interview ay di na uli ako tinawagan. Sinagot din ako ng PASAR (Philippine Associated Smelting and Refining) Company na ang planta ay nasa Ormoc City pero ang requirement nila, kailangan ay may asawa dahil nga madedestino sa nasabing lugar at kailangan ay kasama ang pamilya. Binata pa ako noon at wala pa sa hinagap na magaganap ang Ormoc tragedy.
Minsan naman bukod sa interview ay may written and actual exams pa. Nakakapasa naman ako pero hindi ako ang napipili. Pinakamalapit kong naabot ay ang pagpirma na sa employment contract matapos akong makapasa sa interview, written and actual exams sa Holland Milk Products sa Laguna na ngayon ay pag-aari na ng Alaska. Na-orient na ako ng kanilang HR, pero nang malamang ako’y isang Katoliko, sa hindi ko maipaliwanag na dahilan ay na-hold ang aking employment at di na ako uli tinawag. Nang nasa Saniwares na ako at naikuwento ko iyon sa isa kong katrabaho na galing sa nasabing company, may preferred ngang religion noon ang nasabing company dahil hindi nagtatatag ng union.
Nang matanggal ako sa Atlas ay napakarami ko ring inaplayang company, ang iba ay hindi related sa publishing. Nang ni-renovate ang Agora Complex sa San Juan City noong 2002 at jobless ako ay nag-apply akong market inspector. Nagustuhan ng project engineer ang aking “credentials”, mahilig kasi siyang magsulat, nagulat siya na ang isang dating writer/editor ay nag-aaplay na market inspector at tinanggap niya ako on the spot! Anyway, nag-present din naman ako sa kanya ng mga innovations kung paano mapapaganda ang sistema sa makabagong palengke na na-research ko sa internet bago ako sumalang sa interview at na-impress naman siya.
Kaso ay hindi agad natuloy ang operation ng nasabing palengke dahil sa problemang legal. At na-hire ako ng isang bagong publishing company.
Kahit naman ngayon ay nagpapadala ako ng application letter kapag may nakikita akong vacancy, at nakatatanggap pa rin ako ng tawag for interview. Minsang naging “banal” ang aking puso ay naisipan kong mag-apply sa mga kumpanyang naglilingkod sa Panginoon. Isa rito ang Compassion Philippines na may opisina malapit sa dating compound ng Atlas sa Roces Avenue, pero iingatan na lang daw muna ang aking application letter. Nakarating ako hanggang written exam sa Communication Foundation for Asia sa may Sta. Mesa, Manila (publisher ng Gospel Komiks) pero hindi na ako na-interview.
This year ay nagpadala ako sa GMA-7, TV5 at Pilipino Star, pero wala akong natanggap na reply.
May thrill para sa akin ang pagsulat ng application letter. Weird, pero ang pagtingin sa mga job vacancies sa classified ads at pagsagot dito ang isa sa mga libangan ko on weekends.
For the record, marami-rami na rin naman akong napasukang kumpanya, pero ni isa sa mga ito ay hindi ako nagpadala ng application letter o nag-apply kundi kusa nila akong tinawag. Siguro ay iyon ang pambalanse kung up to now ay hindi pa ako nakasusulat ng “winning application letter”.
3 comments:
nakkatuwa naman at itinuturo sa mga estudyante noon kung paano gumawa ng tamang application letter. Nadidismaya pa rin ako hanggang ngayon kapag nakakakita ng mga basurang resume na halatang hindi pinagisipan o pinaghirapan icompose.
hazel,
naging impormal na kasi ngayon ang pag-aaplay dahil sa email. noon mahigpit sa grammar and composition ang mga english prof. kahit ang mga HR, batayan nila ang application letter kung pasable o hindi para sa next round ang applicant.
It's actually interesting to note that there, in the Philippines, resumes are done quite long and as detailed as possible.
Here, in North America, brevity of expression is expected from an applicant. One page concise resume is the order of the day. Some employers, if you submit 2 pages, they might not even glance at it.
The reason maybe is: before you'll be hired, you'll be interviewed, then will be called back for an appointment with HR specialists where you will be interviewed as well for at least half a day. This is a common thing in big corporations here.
This particular session will determine how wide is your knowledge of the position you're applying for, it assesses your psychological make-up, ability to cope with co-workers and daily pressures and challenges of the job the applicant is applying for. Therefore, the resume is just a gauge of what you took in school and what experiences you have had related to the position you're applying for.
Once you're accepted, there will be a yearly APPRAISAL of your performance. Your salary increases and bonuses will depend upon your appraisal. Nevertheless, salary increases go up every year, for everyone. But it is the amount of money in your bonuses and percentage of salary that will determine how high or low, depending on what you've done for the whole year.
In short, appraisals do not only include how competent a worker is in relation to the job he's doing. He will also be assessed how he deals with his co-workers. If he's cantankerous and unapproachable as a worker, that could add a black eye in your performance.
Most big corporations give their employees additional appreciation by giving more to their benefits and other extras. In an advertizing company I have worked for, for instance, every 3 months, employees can submit a questionaire where one would answer questions such as: Did you use the stairs instead of the elevator at least a week? Did you not smoke for at least a week? Or, did you listen to someone while telling you how sad they are, or what problems they had? If you answer yes to all these, you automatically get $300 pocket money. :) Naturally, most workers would say yes to this. I'll be honest, for the 5 years I worked for that company, never have I filed any of these forms. What's amazing was: with such milieu in the work place, everybody was happy, despite the fact that if a Graphic Designer (and there were more than 70 of them) would submit to me a half-assed Adobe Photoshop, Illustrator, or InDesign document that's not 100% okay, I would immediately return it to the designer, yet, they've never hated me for it. They know that it was just TRABAHO lang, walang personalan :) even if I required them to submit Photoshop documents BY THE NUMBER, no guessing, especially when dealing with people's skin tone. We are living in a multicultural society, and we should be careful to portray each race as unique as possible. For instance, they understand that in Photoshop, they can't have too much percentage of yellow value in a Mexican skin. You'll make them look like Mexican but with Chinese complexion! So, I always require them to make sure that the skin tone are adjusted accordingly by the number. In this company, there was never an incident where employees have fought. Everubody was happy and friendly.
When the ones leading the company are nice people, the workers tend to be nice as well. There is nothing worse for a worker to find himself deep inside a snake pit of co-workers and employers – where everybody seems to be threatening to stab him in the back any moment, like in some publications of the old komiks industry.
:(
Post a Comment