a house divided

Sa nakaraang launching pa rin ng Carlo Komiks, maraming kasamahan natin sa industriya ang nagtataka kung bakit wala yata ang karamihan sa mga kilalang personalidad sa lumang komiks. Ang mga ito ay aktibo na sa paghahanap ng solusyon para sumigla ang ating komiks bago pa man mabuo ang komiks karaban.

Marami ang nagtatanong sa akin habang kami ni Joelad Santos ay naghuhuntahan sa isang sulok kung bakit wala si ganito o si ganire. At dahil hindi naman bingi at manhid ang ating komisyuner, nang mawala na ang mga nagtatanong ay sinabi niyang, “KC, sabi mo nga ay ikaw naman ay nag-oobserba lang sa mga nangyayari, nakakalungkot naman na may mga kasamahan tayong hindi na natin nakakasama ngayon.”

Alam ko ang nasa isip ni Joelad. Naipit din siya sa isyu ng Carlo vs. Mango. At alam kong nagtitipid siya sa paliwanag dahil ayaw niyang palakihin pa ang isyu. Kung may sugat na, hindi na dapat pigaan pa iyon ng kalamansi.

Ang totoo, ang mga taga-komiks na wala sa okasyong iyon, ay mas malalapit sa akin, ganoon din siguro kay Joelad. Nalulungkot din naman ako. Mas maganda sana kung sama-sama lahat, pero sa usaping komiks, at sa mga naganap bago ang launching ng Carlo Komiks, malabo ito.

Kahit naman noon, mag pagkakahati-hati sa ating komiks industry. Hindi solid ang mga illustrators—kanya-kanya sila ng asosasyon, at ang mga writers, lalo na ang mga sikat ay hindi halos nagbabatian—their egos overshadowed their talents and values. Ang editorial department ng Atlas sa halos walong taon ko sa kumpanya ay itinuring kong isang snake pit. My former officemates and the contributors were calling me ‘asshole’ then.

Sa ngayon, hindi pa mababago ang ganitong pagkakahati-hati ng mga tao sa industriya ng komiks, pero hindi lang naman ito nagaganap sa mundo ng mga komikero—kahit saan ay may pagkakawatak-watak.