'mad city'

Ang ‘Mad City’ ay isang pelikula noong 1997 na sa cable TV ko na napanood at may teaser na, “One man will make a mistake. The other will make it a spectacle.”
Ang maikling synopsis: Sam Baily, upset over losing his job, takes a natural history museum hostage. Max Brackett, journalist, is in the museum when this occurs, and gets the scoop. The story spreads nation wide, and soon it is all anyone talks about. The story itself is the news, not the reason why or the real people behind it. (Starring Dustin Hoffman, John Travolta, Alan Alda, Robert Prosky and William Atherton Directed by Costa-Gavras. Rated PG-13, with profanity and moderate violence
Running time 114 minutes.)
Sa mga ulat sa net ay ito ang nagustuhan ko, ang “Meddlesome-media drama may hold your attention hostage” na sinulat ni Jack Garner (Democrat and Chronicle, Nov. 7, 1997):
“There's an old saying among news people: Dog bites man is not news; man bites dog is news. But what if the man biting the dog is the newsman?
The exploitative nature of media is in the spotlight—yet again—in Mad City, a new hostage drama from noted director Costa-Gavras. In it, John Travolta holds a gun and Dustin Hoffman holds a microphone. The film's point? That both guys are dangerous, and the journalist maybe more so. The theme has undeniable resonance in the wake of Princess Diana's death, but it has been worked to death in myriad other films, from Absence of Malice to Network to Broadcast News to Natural Born Killers.
Mad City's most obvious predecessor is Ace in the Hole, an underrated Billy Wilder classic from 1951 with Kirk Douglas as an ambitious newspaper reporter who exploits the potential tragedy of a worker trapped in a collapsed mine. In Mad City, the reporter exploits a sorry sap who is holding children hostage at a museum.
Hoffman stars as Max Brackett, a former network co-anchor who has been banished to a medium-sized town as penance for a screw-up. Assigned to cover a conventional local story at a museum, Max stumbles upon a much bigger story. He instantly sees it as his ticket back to the big time.
Travolta is Sam Baily, a museum security guard who has just been laid off. While venting his frustration at the museum director (Blythe Danner), Sam stupidly pulls a gun. And since the director happens to be standing with a tour group of school children, Sam finds himself almost inadvertently holding hostages.
But Max, too, is in the museum, and he realizes he has the exclusive opportunity to cover the story from the inside. Max starts befriending and advising Sam, in small ways, pushing him into actions that'll make the story even better. When his editor (Robert Prosky) argues that Max is overstepping the boundaries of ethical journalism, Max responds, "I'm not breaking the rules, I'm just bending them a little."
The high-powered situation intensifies when the story goes national, marked by Max's former rival at the network, anchor Kevin Hollander. He is played by the perfectly cast Alan Alda.
Though the situation and characters of Mad City hold your attention, the film fails to generate the nervy excitement a viewer might expect from such an edgy political filmmaker as Costa-Gavras (the creator of Z and Missing). Mad City is conventional and predictable.
Hoffman and most of the supporting players, though, create intriguing, full-blooded characters. Hoffman, in particular, aptly displays his character's childish, self-centered ambition, along with his undeniable polish as a TV newsman. Yet, he matures impressively as the situation becomes more entangled.
Less successful is Travolta, saddled with a more challenging role. To be effective, the film must portray Sam the hostage-taker as both antagonist and victim; he must be both cuddly and ominous, a man to be pitied and feared. It's a tough puzzle, and Travolta doesn't quite work it out.
Though the message of Mad City is overly familiar, it is certainly worth repeating.
As Max learns too late, the media should do the reporting, and let others do the biting.”
***
Sinulat ko ang blog na ito sa kasagsagan ng mga bombahang nagaganap sa ating bansa. At nagpapasalamat ako na hindi na ako nagtatrabaho sa dyaryo sa panahong ito na puno ng karahasan sa ating paligid.
Hindi ako nagtapos ng journalism at dahil dito, nang mapasok ako sa isang malaking newspaper company ay puno ako ng kaba. Wala akong alam sa pagbabalita o sa pagiging dyarista. Nagkataon lang na kailangang-kailangan nila ng desk editor, tinawag ako sa bahay ng aking dating officemate na isa sa mga editor doon habang ako’y naglalaba, at pagdating ko sa kanilang HR ay pinapirma na ako ng kontrata at inihatid na ako sa aking magiging desk—sa labis na pagtataka ng mga dinatnan ko roon. Matapos ang konting orientation ay pinasulat ako ng editorial (tatlong section ang hahawakan ko: opinion, literary and showbiz—plus isang araw na ako ang magsasara ng front page). At dahil Tagalog naman ang dyaryo, inisip kong kaya ko. Isa pa, gusto ko rin naman na mamasukan talaga sa mainstream newspaper company.
Nagustuhan naman ng editor-in-chief (naobserbahan kong hindi siya kumbinsido sa akin nang nag-uusap pa lang kami dahil sa kawalan ko ng karanasan sa dyaryo) ang sinulat kong editorial nang araw na iyon (tungkol sa katamaran ng mga bata na magbasa) at ipina-translate pa niya sa isang desk editor para gamitin sa broadsheet (nagdagdag ng inputs ang EIC, though). Mabilis pa akong magtrabaho noon (2003) kaya ang ibang section ay sasabihin kong ‘sisiw’ na lang sa akin. Ang mga kasamahan ko ay na-notice ang bilis kong magtrabaho at na-realized nilang gagaan ang buhay nila sa pagdating ko roon. Nadagdagan ang mga kaibigan ko nang araw na iyon.
Ang kawalan ng kaalaman sa pamamahayag ay naramdaman ko makalipas ang ilang araw. Dahil opinion editor ako at masyadong matatapang ang mga kolumnista, nalaman ko na lang na nakademanda ako, ang kolumnista, ang EIC at ang dyaryo. Pinaalalahanan ako ng EIC na dapat manimbang ako kung libelous na ang kolum o hindi. Paano ‘kako ‘yung demanda? Sila na raw ang bahala. Mukhang nagugustuhan na nila ako kaya binigyan pa ako ng chance. I’m learning the ropes the hard way.
Pero para sa isang ang oryentasyon sa pagsusulat ay fiction, nakawiwindang ang maging mamamahayag, lalo na kung desk editor ka at sa iyo ibinabato ang mga totoong kaganapan. May mga pagkakataon na gustong bumaligtad ng sikmura ko lalo na kapag nakikita ko ang mga mainit-init pang litrato ng mga nakagigimbal na karahasan. Gusto kong mag-panic noon nang biglang bumagsak ang piso. Iniisip ko ang kalagayan ng aking mag-ina habang kinukumpleto ko ang balita sa nagaganap noon na kudeta sa Oakwood. Napagbantaan ako ng isang tribu sa Baguio City na pupugutan ng ulo nang ilantad namin ang nagaganap na sex trade sa lungsod kung saan ang mga menor-de-edad na taga-tribu ay nababayaran sa halagang beinte singko pesos lamang. Marami pa—at dito ko natuklasan ang katotohanan sa kasabihang, ‘Truth is stranger than fiction.’
At oo—ang kailangang ibalita ay kung ano ang nangyaring mali, kung ano ang kontrobersyal. Mas maaakit ang tao na hawakan at bilhin ang newspaper kung ang headline ay tungkol sa eskandalo sa pamahalaan; ngunit baka pasadahan lang ng tingin kung tungkol sa naging paglakas ng ekonomiya. Tama ang sinabi sa akin ng isang beteranong mamamahayag: “News writing is about what went wrong…”
Nakita ko rin kung paano magsaya at magkaroon ng adrenaline rush ang mga editor kapag may malaking balita kahit pa makaaapekto iyon sa pag-unlad ng ating bansa o makasisira sa moral natin bilang mga Pilipino. Ang mahalaga, pagsikat ng araw bukas, pag-aagawan ang pinaghirapang buuin na pahayagan.
Malaki ang natutunan ko sa pagtatrabaho sa dyaryo. Sabihin na nating mas nahasa ako sa maraming aspeto ng publikasyon. Gayunpaman, hindi naging bato ang dibdib ko sa maya’t maya ay maling nagaganap sa paligid, at sa isiping nagiging bahagi ako ng pagpapalaganap niyon sa mga mambabasa.
Sabagay, kahit hindi dyarista, kahit ordinaryong mambabasa ka lang ay maaapektuhan ka ng mga bagay ‘that went wrong.’ Gaya na lang halimbawa nang ginawang pagsisingit ng isang editor sa kanyang mga sinulat sa talaan ng Top 100 Filipino Comics Novels.
Gayunpaman, isang bagay ang itinanim ko sa isip kahit pa ang pagsusulat ng balita ay tungkol sa maling kaganapan: Mapagbibigyan ang maling spelling, ang maling grammar—ngunit hindi kailanman ang maling impormasyon.
Sa kaso ng Top 100 Filipino Comics Novels, sabi nga ng isang respetadong writer, ito ay isang “perpetuation of the untruth” sapagkat mali ang impormasyon dahil lang sa vested interest ng iisa. At biktima rito sina Gerry Alanguilan, Arnold Arre, Carlo Vergara, Dennis Villegas—at siguro ay maging ang organisasyon na nagsusulong nito. Biktima rin ang mga nakatanggap ng impormasyon ngunit mas nakatatalos ng katotohanan—lalo na ang mga naging bahagi ng old Philippine comics industry sapagkat para naman silang pinagsasampal kahit walang kasalanan. Ang pinakamalaking biktima ay ang mga mag-aaral, indibidwal, at grupo na makakasagap ng impormasyong ito at iisiping ito nga ang gospel truth.
Hindi madaling ungkatin ang isyung ito dahil mga kaibigan ko ang iba sa kanila, ngunit hindi ako pinatutulog ng aking konsensya kung bakit patuloy akong nanahimik gayung alam ko ang totoo. Simula sa araw na ito ay tiyak na nagkaroon ako ng kaaway—mas tamang sabihing dati nang kaaway—ngunit masaya ako na ginawa ko ang nararapat—ang pagsisiwalat sa ginawa niyang pagbibigay ng huwad na katotohanan. And while, as the teaser of Mad City says, “one man will make a mistake,” we who know the truth shall not follow the latter phrase, “the other will make it a spectacle.”
Anyway, makalipas ang ilang taon ay tumanggap ako ng imbitasyon mula sa isang malaking publishing sa bansa para maging desk editor ng kanilang bagong showbiz magazine—isang oportunidad na hindi ko na pinalagpas para lang makatakas ako sa pagiging mamamayan ng isang ‘mad city’.
At baka gusto ninyo akong tanungin: Ano ang mas masarap isulat na balita—ang tungkol ba sa mga pagpapasabog ng mga terorista, o ang tungkol sa dalawang actor na nahuli diumanong nagde-date sa isang posh hotel?