piggy bank, yellow pad and netbook

KAPAG may mahigpit tayong pangangailangan saka natin naiisip kung bakit may mga pagkakataon na nagiging bulagsak tayo sa pera. Sabagay ay hindi naiiwasan ang ganoong attitude na kapag may hawak tayong pera ay nawawala tayo sa sarili kung ano ba ang dapat gawin dito o ano ang mas priority na bilhin. Usually kapag nakahawak tayo ng pera na medyo malaki, ang una nating naiisip na paglaanan ay ang mga bagay na ibinabandera ng mga commercials. Guilty ako sa ganitong aspeto at biktima ng mapanghalinang mga patalastas.
Kagaya noong December na on impulse ay bumili ako ng set ng RJ guitar and amplifier samantalang marami naman akong gitara sa bahay and I’m not a good guitar player. Bihira rin naman akong tumugtog. Natuwa lang ako sa porma at sa size. Matapos kong mabili, nakatambak lang sa bahay at ni hindi ko pa naise-setup man lang. Na-realize ko lang ang pagkakamali ko nang magdatingan ang bills at muntik na akong kinapos dahil sa hindi naman importanteng bagay na aking nabili.
Last week ay nagsabi sa akin si Inez na medyo kailangan na niya ng laptop dahil dumarami na ang kanilang research works at magsisimula na rin siya ng thesis at practicum. Unlike me ay hindi siya impulsive buyer. Nang magsimula siyang mag-college ay nalaman niyang kailangan niyang magtipid sa maraming bagay, hindi nga lang sa pagkain dahil importanteng malusog ang katawan. Ang gamit niyang cellphone ay noong nasa high school pa siya.
Sabi ko sa kanya ay puwede naman niyang gamitin ang laptop ko na halos hindi ko nabubuksan. Nagdadalawang-isip siguro siya dahil medyo malapad at may kabigatan kumpara sa naglalabasang netbooks ngayon. Nagkibit-balikat lang siya, based on her reaction, parang sinasabi niyang, “Sige, kung wala puwede na ‘yan.”
She’s doing well in school at matagal ko na ring plano na bigyan siya ng reward. Nagkataon naman na kung kailan siya nagsabi ay malakas ang aming gastos at malapit na uli ang kanilang enrolment. Hindi ko pa nakukumpleto ang pambayad niya para sa susunod na semester.
Saka ko naman naalala ang aking ‘piggy bank.’
Hindi naman talagang piggy bank. Para itong transparent na water jug na regalo sa akin ng aking mother-in-law three years ago. Nakatuwaan ko itong lagyan ng mga barya (P20, P50, P100) kapag may natitira sa bulsa ko, at P200 kapag payday mula nang matanggap ko. Kahit may mga pagkakataon na gipit kami ay pinaglalabanan ko ang tukso na buksan ito. Matapos naming mag-usap ni Inez ay sinilip ko ang ‘piggy bank’. Mukhang marami na talagang laman. Good thing na hindi ko naisipang magbukas ng account sa alinmang bangko ni Celso Delos Angeles at nagkasya na lang ako sa good old fashioned way of saving money, kung nagkataon nakasama pa ako sa nagoyo ng criminal genius. Binilang ko ang laman at mukhang mapapasaya ko ang aking dalagita.
Nag-Google ako ng mga available netbooks sa mga computer store. May ilang modelo na below P10,000 ang presyo at kung basic computing and Internet lang naman ay puwede na. Maliliit nga lang ang screen na 7 inches. Nang ipakita ko kay Inez ang mga unit ay mukhang hindi siya kumbinsido dahil maliit ang screen at hindi ganoon kalaki ang storage. Nang mag-search pa kami, ang Lenovo Ideapad ang nag-swak sa kanyang panlasa lalo pa at medyo maganda na ang size ng screen nito na 10.2 inches. Kung sakali, gusto raw niya ang kulay red.
Ang plano ko sana talaga ay mabilhan siya ng MacBook pero malabong makaipon agad ako sa panahong ito. Ang secondhand naman ay mataas din ang presyo, at dahil wala nang warranty, napakadelikado kapag nagkatrobol lalo pa at mahal ang spare parts ng Mac gaya ng naging karanasan ni Reno Maniquis.
Last Sunday ay nakuha ni Inez ang kanyang netbook. Nang magbayad ako ay dala-dala ko ang aking mga naipon at nagulat ang cashier sa sobrang daming barya na dala ko. Tumama ‘kako ako sa huweteng. At dahil cash ang payment, sangkatutak din ang nakulimbat kong freebies.
Habang tinu-tune up ni Inez ang netbook sa bahay ay ikinuwento ko sa kanya kung gaano kahirap ang buhay-estudyante noong araw. Maghihintay ka sa library kung kailan mo mahihiram ang libro na hindi puwedeng iuwi sa bahay. Kung walang pampa-xerox, madalian mong babasahin at isusulat sa yellow pad ang mahahalagang detalye at saka mo na lang ire-rewrite nang maayos pag-uwi sa bahay at pagsasamahin kung ano ang natanim sa isip habang nagbabasa at ang naitala sa yellow pad. Kapag naiwala mo pa ang pinagsulatang yellow pad, katumbas iyon ng file ngayon na aksidenteng na-trash, na-corrupt o kaya’y na-virus.
Ngayon, sa pamamagitan ng Internet ay walang limit ang pagkukunan ng impormasyon. Basta may WiFi, anytime ay puwedeng magbukas ng laptop at mahahanap ang mga kailangang tapusing assignment.
But that’s life. Kanya-kanyang panahon, kanya-kanyang sistema at sitwasyon.
Enjoy naman siya sa kanyang netbook at mukhang lalong na-inspire sa pag-aaral. Ako naman ay balik sa pag-iipon ng barya sa aking piggy bank na muntik nang mag-close account. Siguro ay mas lalakihan ko na ang ihuhulog dito ngayon dahil napatunayan kong malaki pala ang maitutulong lalo na sa mga pagkakataong kailangang-kailangan ang cash.