green day

Kadarating lang niya pero pansamantalang tumigil sa masayang pagkukuwento nang makitang pinapanood ko sa Balitang K ang panayam ng programa kay Carlo Pagulayan. She knows the household rule: Pag may pinagkakaabalahan akong tungkol sa komiks, hindi siya dapat mang-istorbo. Natapos ang segment kay Carlo Pagulayan, at tuloy na siya sa pagkukuwento.
Well, finally their college basketball team beat the Ateneo Blue Eagles at pumasok sila sa kampeonato ng kasalukuyang UAAP laban sa UE Warriors. For the DLSU Green Archers, beating Ateneo Blue Eagles this time of the year for the second slot in the finals is like celebrating Christmas and New Year at the same time.
Nagsimba siya noong umaga bago nakipagkita sa kaklase na makakasama niya papuntang Araneta Coliseum para mag-cheer sa kanilang team. Usually ay sinasamahan ko siya sa mga ganitong lakad, pero sabi ng misis ko, it’s about time na matuto nang lumakad mag-isa ang aming anak. She’s in first year college anyway.
Namulatan niya ang culture na sobrang engross ang mga kolehiyo sa kanilang basketball teams. Madalas akong manood ng NBA games pero hindi man lang siya sumusulyap sa TV screen. Nang magkolehiyo siya at maramdaman ang espiritu ng kumpetisyon at pagtatanggol sa pride ng eskuwelahan lalo na sa sports, madalas na siyang manood ng games. Nakikita kong apektado siya at malungkot kapag natatalo ang kanilang team. Napakabata pa niya para ma-absorb ang paliwanag ko na basketball lang iyon, not a failing grade. But I guess bahagi na talaga ito ng pagkokolehiyo ngayon—ang masira ang mood ng estudyante lalo na kung archrival ang nakakatalo—basketball man o academic excellence.
Nanood kami sa TV nang magwagi ang Archers kontra Ateneo at makakuha ng twice-to-beat advantage sa kung sinumang mananalo sa UST-Ateneo game. Sa sudden death, Ateneo ang nanalo, talsik ang UST (hello, Gerry) at tinalo agad ang Archers sa unang laro, na nagbigay ng malaking worry sa aking anak. Sa likod ng isip ko, nagtataka ako kung bakit hirap na hirap talunin ng Archers ang Ateneo.
May kaba ako na baka manalo pa rin ang Ateneo sa natitira pang laro ngayong araw na ito kaya hindi ako nanood sa TV, pero nang mag-text ang anak ko at ang laman ng kanyang mensahe ay ang kanilang college hymn (Hail to thee our alma mater… hail, hail, hail… etc)—she’s a lot creative that her marginal father— alam kong nanalo ang kanilang team. Nag-normal ang aking blood pressure.
Masayang-masaya ang kanyang pagkukuwento lalo na ang pakikipagkantiyawan sa mga Atenista mula sa pagsakay sa dyip (yes, Virginia, sumasakay sa dyip ang mga taga-exclusive schools), pagpasok sa Araneta Coliseum, at maging sa ladies room. Color-coded ang mga supporters kaya madaling ma-identify. Nang tumunog na ang final buzzer, pakiramdam daw niya’y nasa ibabaw siya ng mundo.
Inisip kong gumawa ng cartoons ni Robby (a true-blooded Atenean) na tinamaan ng malaking palaso (arrow), pero marami na siyang banat na natatanggap sa blog ni Randy, and I decided to be easy on him. We Filipinos don’t kick our enemies when they’re already down on the floor.
Bukas (October 1) ay simula na naman ng aking deadline ng The Buzz Magasin sa ABS-CBN Publishing kung saan napakaraming produkto ng dalawang magkabanggang higanteng kolehiyo. Masarap na naman ang kantiyawan. Baka umapaw ang libreng Starbucks coffee mula sa mga kamag-anak ni Robin Hood. Makakatipid na naman ako ng Nescafe instant three-in-one.
It’s green day for the La Sallians, the Ateneans in their usual blue (sad) mode.
But this is just a basketball game. Bahagi ng interaksyon ng mga kolehiyo. Minsan ay may pikunan (lalo na ang mga Archers na madalas masuspindi), nagkakasakitan, (ang ibang Archers ay dapat boxing ang nilalaro at hindi basketball), pero kapag tapos na ang kani-kanilang kurso at ang mga produkto ng iba’t ibang colleges and universities na dating magkakaribal ay nagkakasama-sama sa iisang kumpanya—pribado man o pampubliko—nagtutuwang at nagkakaisa na sila sa iisang goal: ang maging productive individuals na katulong ng kanilang company in achieving its mission and vision.
To La Sallians, congrats and hope you beat the UE Warriors in the finals. Sa mga Atenista, sabi ng anak ko: See you all next UAAP season.


HAGGARD BUT EUPHORIC: She’s only fourteen years old, folks… let her savor the victory while it lasts.