NOONG
early 30s pa lang ako ay pinayuhan ako ng aking isang ninong sa kasal na para
raw maging secure ang future ko ay magtrabaho ako sa gobyerno. May mga posisyon
din daw naman para sa mga tulad kong ang linya ay nasa pagsusulat.
Siya
kasi ay isang nobelista sa komiks pero nagtatrabaho sa assessor’s office sa
isang local municipality sa Metro Manila. Sideline niya ang pagsusulat, pero
ang talagang bread and butter niya ay ang kanyang eight-to-five na trabaho sa
munisipyo.
Noong
mga panahon iyon ay may stigma pa ang pagtatrabaho sa gobyerno. Malaman lang na
taga-munisipyo ka, ang tingin agad sa iyo ay corrupt at mahilig sa lagay. Na
pumapasok lang tuwing akinse at katapusan para sumuweldo. O, kung pumasok man
ay nakatunganga lang sa opisina at pag may lalapit para maghanap o mag-submit
ng anumang dokumento ay sisinghalan.
May
dahilan naman kung bakit nako-corrupt ang mga taga-gobyernong rank and file.
Maliit lang kasi ang suweldo kaya napipilitang gumawa ng anomalya. Bagaman at
hindi iyon excuse, marami ang natutukso lalo na kung may opportunity para
kumita sa maling paraan. Ang trabaho sa gobyerno, maliit man o malaki, ay isang
napakalakas na magnet para sa corruption dahil ang tukso mismo ang lalapit lalo
na kung may mga namomroblema sa papeles at nagmamadaling mapapirmahan iyon.
Sa
paglipas ng panahon ay unti-unting na-professionalize ang pagiging government
employee. May maayos nang uniporme kung pumasok. Tumaas na rin kahit paano ang
suweldo nang maisaayos ang plantilla ng mga posisyon. Nasa mga nagtatrabaho rin
sa gobyerno ngayon ang pinakamaiinam na benefits na naibibigay para sa isang
manggagawa. Gawin nating halimbawa ang mga titser na noon ay kailangan pang
magtinda ng longganisa at kendi sa kanilang mga estudyante para lang may dagdag
kita. Wala na tayong nababalitaan ngayon na ganitong eksena.
Nang
maupo si Pangulong Noynoy Aquino ay mas na-professionalize ang pagtatrabaho sa
gobyerno. Natakot kasi ang mga department heads na malapit nang magretiro na
baka bigla na lang silang sibakin ng Pangulo—sayang ang separation pay na
makukuha. Hindi man tuluyang nawala ang mga anomalya ay naging limitado na lang
sa mga talagang halang ang bituka o kaya ay may kapit sa itaas na malakas sa
administrasyon.
Ang
payo sa akin ng aking ninong noon na kung sakali raw na gustuhin ko ngang
magtrabaho sa gobyerno ay kumuha ako ng exam sa civil service. Kung legible o
pasado ako sa pagsusulit na ito ay mas madali ang pagkuha ng trabaho sa
alinmang tanggapan. Kapag na-regular daw ako ay kumuha naman ako ng masteral
para tumaas ang posisyon—kung maaari ay sa public administration. Pag
napagsama-sama raw kasi ang naging karanasan ko sa private sector, civil
service legibility at masteral studies—napakaraming puntos para sa promotion.
Hindi
ko iyon binigyan ng pansin dahil enjoy naman ako sa trabaho at okey naman ang
benefits na nakukuha ko. Iyon nga lang, nang mauso ang “contractualization” sa
mga kumpanya, hindi na ako nare-regular at wala na ring benefits na nakukuha.
Ang tanging pabor na nakukuha ko ay malaya ako sa oras, at kung minsan ay
puwedeng sa bahay ko gawin ang trabaho.
Looking
back, alam kong nagkamali ako for not giving it a try. Pero inisip ko na rin
lang na siguro ay hindi iyon ang aking destiny.
Ang
aking ninong ay naging head ng kanilang assessor’s office, at malapit na ring
magretiro. Aniya, milyunes ang makukuha niyang separation pay—salamat daw sa
pagtitiyaga niya at hardwork. Biro ko sa kanya, at least ay alam ko na kung
kanino ako mangungutang kapag nagipit.
Marami
pa rin namang trabaho na makikita sa ngayon sa private sector, ngunit para sa
mga young professionals na marami pa ring oportunidad na puwedeng hawakan sa
kamay, subukan ninyo ang magtrabaho sa gobyerno. Hindi katulad ng ibang negosyo
na anumang oras ay puwedeng magsara, ang gobyerno ay laging naririyan.
No comments:
Post a Comment